Jamaica

Dit verslag beschrijft de reis in Jamaïca van 2009…

Voor een uitgebreidere fotoreportage met een betere kwaliteit foto’s kijk hier in een apart tabblad.

Zaterdag 11-04-2009
Vanochtend vroeg zijn we naar Schiphol gebracht. We vertrokken om 05:45 uur bij zijn huis want we moesten ons voor 07:00 uur melden bij de balie van Virgin Atlantic.
De vlucht van Schiphol naar Londen Gatwick startte om 10:00 uur en we arriveerden 20 minuten eerder dan gepland, dus om 09:50 uur locale tijd. In Gatwick Airport moesten we van de Noord- naar de Zuid-terminal, een heel eind lopen en vervolgens ook nog met een busje. De check bij de douane was ontzettend nauwkeurig, we moesten zelfs onze schoenen uit doen. Bij het passeren van het poortje ging er bij Henk een signaal af, dus dat had nog extra fouilleren tot gevolg. Maar het was een kwestie van los geld, de mobiele telefoon en een pakje kauwgum. Bij de balie van Virgin Atlantic hebben we de tickets laten zien en het bewijsje van de bagage werd daar gescand zodat die overgezet zou moeten worden naar het volgende vliegtuig. Vervolgens wachten totdat we aan boord konden van de grote Boeing 747.
Het was natuurlijk wel een lange maar desalniettemin een erg goede vlucht. We kregen uitgebreid eten en drinken, een kussentje en een deken, en een koptelefoon voor de entertainment in een privé-schermpje in de stoel voor ons.
Het vliegtuig vertrok 3 kwartier te laat maar haalde dat onderweg ruimschoots in, we kwamen een half uur vroeger dan de geplande aankomsttijd aan in Montego Bay. Nadat we het vliegtuig hadden verlaten, spoedden we ons naar de bagage-band. Wij wachten en wachten tot we de laatsten waren en onze tassen helaas niet van de band kwamen. Dat werd opgemerkt door een medewerker van de luchthaven en die heeft ons meegenomen om de nodige formaliteiten af te handelen. Als het goed is, komen de tassen dinsdag met de volgende vlucht. Wij zijn dan ondertussen in Ocho Rios en daar zullen ze naar toe worden gebracht.
De medewerker van Holiday Services had al die tijd op ons staan wachten. Deze nam ons mee naar de autoverhuurder en die heeft ervoor gezorgd dat er iemand met ons meeging naar een winkel waar we wat kleren konden kopen en die heeft ons ook naar het hotel gebracht. Wat dat betreft was de service van al die mensen prima! In het hotel aangekomen, waren we wel ontzettend moe, we hadden er deze dag bijna 24 uur opzitten. Gelukkig waren daar geen problemen en konden we direct naar bed.

Zondag 12-04-2009
Vandaag vroeg wakker vanwege het tijdsverschil. Lekker Jamaicaans ontbijt genuttigd, saltfish met ackee (een lokale vrucht), callaloo (een groente die het midden hield tussen spinazie en andijvie), Yam (een soort brood), bananen, een aardappel en vers fruit.
Om 10:00 uur konden we een traditionele Jamaicaanse huwelijk aanschouwen. Heel mooi. Ook werd deze ochtend de huurauto gebracht, een Mitshubishi Lancer (in plaats van de verwachte Toyota Yaris). Om 12:00 uur kwam Mr. Hugh van Holiday Services nog even langs om de komende 14 dagen nog even door te nemen en wat nuttige tips te verstrekken.
’s Middags zijn we naar het centrum gereden, een heel levendige stad! Direct een vuurdoop v.w.b. het links rijden in een auto met het stuurwiel aan de rechterkant, de eerste keer dat ik dit mocht ervaren. Het enige probleem dat ik in het begin een paar keer met de auto had, was bij de bochten, als ik richting wilde aangeven, gingen de ruitenwissers aan, die handels zitten precies in spiegelbeeld t.o.v. onze auto’s.
Daarna naar Freeport gegaan, een grote baai met aan het eind een enorm hotel en een jachthaven. Vervolgens langs de kust terug in noordelijke richting over de Hip Strip.
Nadat we wat hadden gegeten en gedronken, zijn we het ‘binnenland’ in gegaan met twee lokale gidsen. Die hebben ons diverse zaken laten zien waar je gewoonlijk nooit zou komen, ook niet met een georganiseerde bustour o.i.d.
Eerst in het oude centrum: de helden van Jamaica, de Town Hall (de vroegere ophangplaats), even later met de auto naar een stukje binnenland: Richmond Hill waar de vroegere Engelse overheersers van boven naar beneden naar de werkers op de plantages keken, naar de suikerrietplantages waar men bezig was met rooien, naar een lokale armoedige nederzetting waar men wietplantjes verbouwde, naar de bron van een rivier met glashelder water waar mensen hun kleren en zichzelf wasten, naar een lokale bar die niet als zodanig herkenbaar was (het leek een particuliere garage).
Om ongeveer 17:15 uur waren we terug bij het hotel waar we iets gedronken hebben en het avondeten genuttigd, vis op een Jamaicaanse wijze bereid.

Maandag 13-04-2009
Vandaag weer het traditionele Jamaicaans ontbijt genuttigd en om ongeveer 11:00 uur vertrokken voor een tochtje naar de plantage Barnette Estate ten zuiden van Montego Bay. We waren er voorbij voor we er erg in hadden. Bij Hopewell zijn we gekeerd. Bij de ingang van Barnette Estate werd de parkeerplaats ingenomen door een heleboel politieauto’s en zwaar bewapende agenten die diverse auto’s aanhielden. We zijn maar doorgereden, maar hebben van een afstandje wel de suikerfabriek gezien die bij het Estate hoort.
Als alternatief wilden we naar Belvedere Estate. Eerst weer even terug naar de kustweg en vervolgens enkele tientallen kilometers zuidelijker een afslag genomen om bij die plantage te komen. We hebben gezocht en gezocht, maar we konden het niet vinden. Onderweg wel grote sinaasappelplantages gezien. In deze zijwegen van de kustweg kwamen we veel grote putten in de weg tegen. Het was zaak daar om heen te laveren, daarbij wel uitkijkend voor de tegenliggers die soms om dezelfde reden ook onverwachte manoeuvres uitvoerden. Het gebeurde nog wel eens dat die putten te laat opgemerkt werden en dat vond de auto niet echt fijn. Op de hellingen die af en toe best wel steil waren, is de berg”versnelling” erg nuttig.
Omdat we beide Estates niet konden vinden, zijn we terug gegaan en via Montego Bay naar het noorden gereden om het Rose Hall, het plantagehuis van de “White Witch” Annie Palmer te bezoeken. Deze dame had 3 echtgenoten en 1 slaaf (haar lover) omgebracht. We hebben een rondleiding gekregen in dit prachtig met Amerikaans geld in Engelse stijl gerestaureerd huis. In de tuin stonden zogenaamde koperbomen die wij nog nooit hadden gezien, die waren echt koperkleurig.
Weer terug in het hotel hebben we jerk chicken en fried chicken gegeten, wederom op originele wijze bereid, heerlijk! ’s Avonds nog een paar foto’s van de bruiloft van gisteren op de PC van de familie Sterling (de eigenaar van het hotel) gezet. Eén van de zoons heeft ons daarna nog even meegenomen naar een hoger gelegen terras vanwaar we een prachtig uitzicht hadden van Montego Bay by night.

Dinsdag 14-04-2009
Na het ontbijt (je raad vast wel wat dat was) hebben we afscheid genomen van Mr. en Mrs. Sterling en hun zoons. Dat ging gepaard met een omhelzing en blessing van de Mrs. en een roze Chinese roos. Daarna op weg naar Ocho Rios.
We wilden even stoppen in Falmouth, een aardig kustplaatsje maar we waren er erg snel doorheen. De hoofdweg was erg goed te berijden, soms 2-baans, af en toe 4-baans. Onderweg kleine en grote mangrove bomen gezien met witte vogels die in Europa niet voorkomen en een meertje met pelikanen. Net buiten Falmouth een koffiestop gehouden (koffie met heerlijke cheesecake) bij een prachtige baai, de Luminous Lagoon, waar ’s avonds het water oplicht zodra het in beweging komt (Glistening water), een fluorescerend effect. Het is dan mogelijk om met een bootje over te varen, helaas waren wij er overdag.
We kwamen meer mooie uitzichtpunten tegen maar het was nogal moeilijk om te stoppen. Via Rio Bueno vervolgden we de weg naar Discovery Bay waar Columbus voet aan wal gezet zou hebben. Voor we dit dorp binnengaan, rijden we langs een grote bauxiet-fabriek. Een erg roestig schip ligt voor de wal om bauxiet te laden.
Langs de kustlijn zijn de riffen erg goed te zien. Buiten de riffen staan er behoorlijk grote golven, er binnen is het water een stuk rustiger.
Na het plaatsje St. Ann’s Bay komen we bij Ocho Rios aan. Eén van de eerste dingen die we zien, zijn 2 enorme cruiseschepen die hier elke dag aankomen en vertrekken. We zien hier op straat dan ook relatief veel blanken die even een paar uurtjes de stad mogen bezichtigen. Via de heel drukke Mainstreet bereiken we om 14:00 uur het Silver Seas hotel. In deze straat was het ontzettend druk, het verkeer is hier chaotisch. Af en toe stil staan en dan weer een beetje verder, veel getoeter en pogingen om in te halen. Iemand die vraagt waar we naar toe willen (we hadden een raampje helemaal open) en die gelijk maar instapt om ons de weg te wijzen. Vriendelijk maar dringend hebben we de man verzocht om weer uit te stappen. Daarbij kregen we gelukkig hulp van een andere Jamaicaan. Omdat we af en toe stil stonden, zagen we bij toeval de ingang naar het hotel, we waren er al half voorbij, toch geprobeerd er in te draaien, daar bij moesten we op de weg weer even achteruit steken, maar dat is geen probleem, iedereen accepteert dat.
In het hotel kregen we een mooie kamer toegewezen met een groot balkon en uitzicht op zee. In het hotel is het, tot tegenstelling op straat, erg rustig. Na het inchecken hebben we lopend even de Mainstreet verkend. Als diner hebben we gekozen voor Tilapia in creoolse saus. ’s Avonds om 22:00 uur werd er op onze deur geklopt, de tassen waren gearriveerd!

Woensdag 15-04-2009
Deze dag hebben we een continental breakfast genomen. Heerlijk om weer eens brood / toast te eten met boter en jam. Na het ontbijt een wandeling gemaakt door Main Street naar de baai waar de enorme cruiseschepen lagen en waar de diverse shoppingcentre zich bevonden. Het viel ons op dat het verkeer een stuk minder hectisch was dan de dag ervoor, maar dat kan ook aan het tijdstip van de dag gelegen hebben. En misschien wennen we er ook wel aan.
We hebben hier ansichtkaarten en postzegels gekocht om naar Nederland te sturen en op een lokaal terrasje koffie gedronken waar we deze kaarten geschreven hebben. Bij dit terras werden kippetjes geroosterd in een tot een soort bbq omgebouwde oliedrum, dat soort dingen zag je vaker in de kleinere plaatsjes. Men kijkt daar niet zo krap. Er zijn daar waarschijnlijk minder regeltjes dan in Nederland waar men rekening mee moet houden.
De shoppingcentre stellen niet veel voor, echt iets voor de toeristen van de grote cruiseschepen. We hebben geluncht in een kleine lokale bar/restaurant waar Tonny 6 gekruide chickenwings en Henk taco’s met jerk chicken heeft gegeten. Ondertussen naar de eerste helft van Porto – Manchester United gekeken (0 – 1, Man United door naar de halve finale van Champions League). Erg gezellige sfeer.
Na de lunch 2 keer een Craft Market bezocht, locaties waar locale mannen en vrouwen hun waar verkopen: T-shirts, reaggae-petten, tassen, sieraden, houtsnijwerk, koffiebonen van de Blue Mountains, etc…. Allemaal heel kleine stalletjes waar we steeds weer werden uitgenodigd om te komen kijken, niet opdringerig “no pressure”. Hoe meer je lacht, hoe meer korting je krijgt, volgens 1 verkoopster.
Vervolgens terug gelopen naar het hotel waar we de verdere middag hebben doorgebracht bij het zwembad. Tonny heeft daar nog even gezwommen. Hier hebben we ons tegoed gedaan aan een vruchtencocktail met rum. Na een lekkere douche hebben we hier het diner genuttigd: jerk chicken. Als dessert wederom koffie.
Aangezien wij de enige gasten waren aan de bar, zijn we al om 20:15 uur terug gegaan naar onze kamer. Daar heeft Henk foto’s op de laptop gezet en het reisverslag aangevuld. Tonny heeft de route voor de volgende dag naar Port Antonio voorbereid. Vanwege een redelijk vermoeiende dag en wellicht toch nog wat last van het tijdverschil, zijn we lekker vroeg naar bed gegaan.

Donderdag 16-04-2009
Vanochtend werd Henk om 7:00 uur gebeld door een collega die niet wist dat we vakantie hadden. We zijn gelijk maar opgestaan en de tassen alvast gaan inpakken.
Na een French en Amerikaans ontbijtje zijn we om 10:00 uur uit Ocho Rios vertrokken. De zon scheen al weer volop en de temperatuur was stukken hoger dan we in Nederland gewend zijn op dit tijdstip van de dag (zeker in april). Gelukkig werkt de koeling in de auto naar behoren. Aan de weg naar Port Antonio werd ontzettend veel onderhoud uitgevoerd. Veel wegversmallingen waar grote machines hun werkzaamheden uitvoerden, hier en daar putholes aan de kant van de weg of midden op de weg die gelukkig wel waren gemarkeerd met linten. Bij de versmallingen stonden diverse mensen met rode en groene vlaggen om aan te geven of we moesten stoppen of konden doorrijden. In plaats van vlaggen werden soms ook borden gebruikt met aan de ene kant de tekst “Stop” en aan de andere kant “Slow”. Al met al was er een goede verkeersbegeleiding.
De weg voerde ons langs de kust met diverse mooie baaien o.a. James Bond Beach met de villa Goldeneye staat waar Ian Fleming zo’n 18 jaar heeft gewoond en inspiratie heeft opgedaan voor de bekend 007-films. Na deze bezienswaardigheid leidde de weg ons wat van de kust af en gingen we door een prachtig landschap waar het ons weer opviel dat Jamaica zo ontzettend groen is. Een heleboel verschillende boomsoorten: palmbomen, bananenplanten, metershoge bamboe, en nog veel meer voor ons onbekende soorten. Hoger in de bergen waren er wel veel donkere wolken waar te nemen. Onderweg nog even benzine getankt.
Even voorbij het plaatsje Hope Bay bevinden zich de Somerset Falls, een hoeveelheid wat kleinere watervallen. Ondanks dat we niet wisten wat we ons hierbij moesten voorstellen, zijn we toch een kijkje gaan nemen en dat viel niet tegen. Een mooie omgeving met diverse prachtige bomen en struiken met heel mooie bloemen en uiteraard de watervallen. Bij het grootste gedeelte gingen we met een bootje naar de waterval tot vlak er onder. En wat schetst onze verbazing, de gids keert het bootje en gaat achteruit vlak langs de waterval en we komen in een soort grot achter de waterval. Een prachtige belevenis.
Na de Somerset Falls gingen we verder naar Port Antonio. Hier zijn we even van de hoofdweg af gegaan en door het stadje gereden. Vervolgens weer de hoofdweg op, maar dat mocht eigenlijk de naam niet meer hebben zo slecht was deze weg. We vroegen ons af of we per ongeluk niet verkeerd waren gereden. Maar het was wel de weg langs de kust, dus toch maar verder gegaan en warempel we kwamen wat bekende plekken tegen die op de kaart stonden. Het weggetje naar het hotel was moeilijk te vinden, maar net op het moment dat we dachten veel te ver gereden te zijn, waren we toch vlak in de buurt. Het was wel een heel klein en heel slecht weggetje van anderhalve kilometer de bergen in, maar toen de bij Fern Hill Hotel aankwamen, bleek het meer dan de moeite waard te zijn. Wat een fenomenaal uitzicht over de groene heuvels en een paar baaien van de Caribische Zee. Nadat we ingecheckt waren, werden we naar onze kamer gebracht, dat was niet minder indrukwekkend! Een prachtige grote zithoek, nog groter slaapgedeelte en een enorme badkamer aangevuld met een terras waar we weer eenzelfde uitzicht hadden. We hebben deze dag afgesloten met een heerlijk jerk-diner en een flesje wijn.

Vrijdag 17-04-2009
Vanmorgen voor het ontbijt kennis gemaakt met mister Glen die allerlei werkzaamheden deed bij dit hotel. Hij vertelde verschillende zaken over het grote landgoed dat bij het Fern Hill Hotel hoorde o.a. dat er 3 zwembaden zich op verschillende hoogtes bevonden. Bij de één was het uitzicht nog mooier dan bij de ander. Toen wij vertelden dat we die dag een raft-tour op de Rio Grande wilden gaan maken, wist hij wel een kapitein (een vriend van hem) die ons met zijn auto bij het hotel kon ophalen, daarna met het bamboe-vlot de rivier af gaan en ons daarna weer terug zou brengen naar het hotel. Daar gingen we mee akkoord dus hij belde die vriend en sprak met hem af dat wij om 10:30 uur opgehaald werden. Dan konden we eerst rustig ontbijten en wat spullen bij elkaar pakken die we mee wilden nemen.
De kapitein, mister Eric genaamd, was even na 10:30 uur bij het hotel in zijn auto, nou ja het mocht bijna de naam niet hebben, zo’n gammele bak. Maar Eric reed kalm bracht ons naar Port Antonio waar hij de auto liet staan en wij met een andere auto en chauffeur naar het beginpunt van de raft-tour gebracht werden. Tijdens deze 2e autorit hebben we een buitje gehad, de rest van de dag was erg zonnig. We konden natuurlijk niet met de auto van Eric naar het beginpunt want dan zou zijn auto daar staan terwijl wij met het vlot naar het eindpunt gingen.
De tocht met het vlot voerde ons door een prachtige natuur, ontzettend rustgevend, geen geluiden van de grote buitenwereld, alleen maar natuurlijke geluiden. Soms over redelijk diep water (enkele meters), vaker over heel ondiep water waarbij meer dan eens het bamboe van het vlot over de keien op de bodem schuurde. Diverse keren passeerden we een stroomversnelling vanwege een wat groter hoogteverschil. Onze kapitein sprong af en toe in de diep gedeelten van het water om even af te koelen, hij nodigde ons ook uit om in het water te komen, waar Tonny dan ook gehoor aan gaf. In het begin kwamen we een drijvende bar tegen, een vlot met een grote koelbox waarin diverse drankjes die men kon kopen. Deze drankjes werden dan in een plastic tasje gedaan met ijs zodat ze praktisch de hele tocht koel bleven.
Even over de helft werd een lunchstop gehouden bij Belinda’s Canteen. Op een iets hoger gedeelte van de rivierbedding stonden enkele afdakjes gemaakt van bamboe palen en bedekt met palmbladeren. De keuken bestond uit open vuur met stenen waarop de pannen met etenswaar stonden. Deels op de grond, deels op een tafel van bamboe (uiteraard). Dit was wel een heel idyllisch plaatje. We waren de enige gasten, mede daardoor erg relaxed. Het eten was allemaal authentiek Jamaicaans, uiteraard jerk-food, maar ook goat curry, mussel soup, callaloo (de typische groente) etc. etc. Als toetje kregen we een soort koekje waarin kokos, ginger en suiker verwerkt was, erg lekker! Vanwege de relaxte sfeer zijn we daar een hele tijd blijven zitten. Op een gegeven moment kwamen er nog 4 rafts aan gevaren met Engels sprekende gasten. Die waren onderdeel van een georganiseerde tour. Even later zijn wij verder gegaan. Onderweg kwamen we af en toe mensen tegen die de was deden in de rivier of naar mussels zochten of met een vislijntje bezig waren (hengels kennen ze kennelijk niet). Ook waren enkele jongens aan het vissen met zelfgemaakte harpoenen.
Zo langzamerhand begonnen we weer geluiden te horen van de bewoonde wereld en naderden we het einde van de tour. Het was de bedoeling dat we met een taxi naar Eric’s auto gebracht zouden worden maar die kreeg halverwege een lekke band. Daarna zijn we maar verder gaan lopen, ook niet verkeerd zo’n wandelingetje door Port Antonio. Vervolgens heeft Eric ons naar het hotel terug gebracht waar we opgewacht werden door mister Glen. Daar nog even een praatje mee gemaakt en toen hebben we een kop koffie gedronken in het restaurant van het hotel met, het mag nogmaals gezegd worden, het prachtige uitzicht over de bossen, de baai en de Caribbean Sea. Na deze koffie een wandelingetje gemaakt over een deel van Fern Hill waarbij Tonny zich nog even in een zwembad heeft laten zakken. Na een douche zijn we weer naar het restaurant gegaan voor het diner. s’ Avonds de kaarten bekeken voor de tocht van morgen naar Kingston.

Zaterdag 18-04-2009
Zaterdag 18 april, de helft van de vakantie zit er op! Na het Continental breakfast in Fern Hill Hotel afscheid genomen van mister Glen die ons nog een typisch Jamaicaanse appel mee gaf en om ongeveer 10:15 uur vertrokken, op weg naar Kingston. Kort na het vertrek kwamen we langs de Blue Lagoon. Daar hebben we even van bovenaf een korte blik op geworpen. De kustweg voerde ons langs mooie strandjes, baaien en rotsachtige stukjes kust. Naarmate we verder naar het oosten kwamen, beukten de golven heviger op het land.
Op dit traject lagen de Reach Falls waarvoor we een paar kilometer over een klein binnenwegje naar toe moesten rijden. Hier zijn diverse scènes van de film Cocktail opgenomen. Het was zeker de moeite waard, Tonny heeft daar nog even onder de waterval gestaan en gezwommen in het meertje er vlak na.
Na deze bezienswaardigheid zijn we uiteraard verder gereden, onderweg in een klein dorpje even bij een lokaal barretje gestopt voor wat fris drinken (koffie hadden ze daar helaas niet). Naarmate we dichter bij Kingston kwamen, werden het op de weg wel steeds drukker. Een heel eind zaten we achter een viertal vrachtwagens terwijl we bergop gingen, dat ging met een gemiddelde snelheid van ongeveer 20 km/uur.
Vlak voor de grote baai ten zuiden van Kingston was een splitsing van wegen waar we helaas de verkeerde afslag namen. Gelukkig konden we vrij snel keren en de juiste weg naar Port Royal nemen waar we Morgans Harbour hotel konden vinden. Port Royal is op een langgerekt schiereiland gelegen ten zuiden van de haven Kingston. Nadat we waren ingecheckt, even de nodige dingen uitgepakt en even een rondje gelopen, bij de bar met uitzicht op de baai een paar rum-punches gedronken. Wat later hebben we daar lekker vis gegeten, een red snapper, een vissoort die hier veel gevangen wordt. Op diverse manieren kunnen ze worden bereid, als curry fish, gegrild, gestoomd, gebakken, etc..

Zondag 19-04-2009
Vandaag was het warmer dan alle voorgaande dagen. Ons voornemen om naar Kingston te gaan, hebben we laten varen, we hadden geen zin om in deze hitte in een grote stad rond te sjouwen. Omdat we vandaag voor de eerste keer een internetverbinding hadden, hebben onze email gecheckt en het reisverslag op de website bijgewerkt.
Daarna zijn we een wandeling gaan maken naar Port Royal, op een steenworp afstand van ons hotel. Port Royal is een klein plaatsje met lokale vissers die hun buit vangen in heel kleine vissersbootjes. Aan de waterkant onder een afdakje werd de vis door de vissers en hun vrouwen schoongemaakt en van daar ging de vangst naar de plaatselijke restaurantjes. Uiteraard hebben we bij één van die zaakjes als lunch zo’n red snapper gegeten. Tonny had de curry fish en Henk de gestoomde. Dit alles vond plaats op straat onder een afdakje als beschutting tegen de felle zon.
Na deze heerlijke lunch zijn we verder gewandeld langs een niet meer als zodanig in gebruik zijnd ziekenhuis naar de restanten van een oud fort. Onderweg kwamen door een heel klein wijkje waar de locals woonden en omdat wij naar een boom stonden te kijken met voor ons onbekende vruchten, werden we aangesproken door een paar vrouwen die in de schaduw zaten en ons vertelden wat voor soort vruchten dat waren en waarvoor ze gebruikt werden.
Van het fort gingen we langzamerhand terug richting het hotel waarbij we langs een pleintje kwamen waar een groepje jongetjes aan het voetballen waren. Maar wat een verschil met de situatie bij ons, ze gebruikten een paar oude afgetrapte ballen, schoenen hadden ze niet aan, ze speelden gewoon op hun blote voeten.
Hierna begon het een heel klein beetje te regenen (nou ja, een paar spettertjes vielen naar beneden). We hoefden er niet voor te schuilen. Terug in de kamer van het hotel regende het heel even iets harder, maar daar bleef het bij ondanks de zware bewolking landinwaarts.
Even na vieren zijn we naar de bar gegaan om wat te drinken, de rum-punches bevielen ons gisteren erg goed dus die bestelden we maar weer. Ondertussen begon de zon ook weer te schijnen. Nog even geprobeerd om pelikanen in de vlucht te fotograferen.
Na een douche genomen te hebben, gingen we weer terug naar de bar annex restaurant en hebben genoten van een heerlijk jerk chicken luingini.

Maandag 20-04-2009
Vandaag was het weer tijd Port Royal te verlaten en op weg te gaan naar Treasure Beach. Dit werd het langste traject van de hele tour over het eiland, ongeveer 130 km. Van te voren even goed de kaart bekeken hoe we het beste door Kingston konden rijden. Dat leek op zich niet al te moeilijk, het leek 1 grote hoofdweg dwars door de stad met middenin een groot vierkant plein waar we omheen moesten rijden en dan linksaf de hoofdweg vervolgen. Helaas liet, zoals bijna overal in Jamaica, de bewegwijzering danig te wensen over en aan de andere kant van de square namen we een afslag te vroeg naar links en kwamen we in de achterbuurten van downtown terecht. Uiteraard hadden we de deuren al eerder op slot gedaan, maar we werden nergens lastig gevallen op de momenten dat we erg langzaam reden of zelfs stil stonden. Om weer op de juiste weg te raken, kostte ontzettend veel moeite, op een gegeven moment wisten we niet meer waar we waren. Maar door gewoon door te rijden en op ons gevoel een bepaalde richting aan te houden, kwamen we toch weer op een punt dat we op de kaart herkenden. Daarna was het niet moeilijk meer. Even na Kingston hebben we de Highway 2000 genomen, een tolweg van ongeveer een half uurtje waar we 110 km/uur mochten rijden, in tegenstelling tot de rest van Jamaica waar de maximumsnelheid overal 80 km/uur is, maar dat is bijna nooit haalbaar, je mag blij zijn als je 60 kunt rijden. Na de tolweg kwamen we weer op de vertrouwde (slechte) wegen terecht die ons door diverse leuke kleine plaatsjes voerden.
In dit gedeelte van het land kwamen we naast de bekende suikerrietplantages ook veel stukken land tegen waar diverse groentes verbouwd werden (gewoon kool, maar uiteraard ook de inheemse soorten zoals collaloo). Verder zijn we enkele fabrieken gepasseerd waar bauxiet verwerkt werd. In een ruime omgeving is daar de grond en de straten roodbruin gekleurd.
Af en toe twijfelden we bij een kruising of splitsing wat de juiste richting was en dan reden we prompt een beetje verkeerd, maar even stoppen en op de kaart kijken, omkeren en de goede weg pakken.
Voorbij de stad Mandeville zaten we behoorlijk hoog in de bergen en hadden we een prachtig ver uitzicht over de hellingen richting de zee. Jammer dat het nogal heiig was waardoor we geen mooie foto’s hebben kunnen nemen.
Aangekomen in Treasure Beach zijn we eerst een klein weggetje ingereden naar het strand waar de golven lekker hard het strand oprolden als gevolg van een harde wind (5 á 6 Beaufort). Daarna nog even zoeken naar het hotel dat prachtig tegen de berghelling was gelegen enkele tientallen meters boven het strand. Met diverse trappen konden we naar dat strandje afdalen. In onze kamer kwamen we er achter dat we de sleutel van het vorige hotel in Port Royal waren vergeten af te geven. In de lobby hebben we daarom met Holiday Services gebeld om te vragen wat we het beste konden doen. We zouden worden teruggebeld. Dat is vandaag niet gebeurd. In de bar wat gedronken en het reisverslag bijgewerkt. Er was wireless internet, we konden een netwerkverbinding krijgen met een heel goed signaal, maar helaas kon geen internetverbinding. Na het douchen konden we tot 20:00 uur nog een diner krijgen, daarna was het restaurant en zelfs ook de bar gesloten. Van armoe maar op de kamer TV gekeken onder het genot van een glaasje water.

Dinsdag 21-04-2009
Na slechts één overnachting in Treasure Beach gingen we vandaag op pad naar Negril waar we 4 nachten in hotel Foote Prints in the Sand zullen verblijven. Een kilometer of 25 voor Negril hebben we nog even getankt want de auto zou vanavond om 17:00 uur worden opgehaald en dan moet de tank weer vol zitten.
Aangekomen in Negril zijn we eerst richting de vuurtoren gereden waar bij Rick’s Café een orangejuice hebben gedronken. We zijn hier speciaal heen gereden omdat we gelezen hadden dat daar vanaf een erg hoog punt een jongen langs de rotsen in zee zou duiken. En inderdaad vanaf een zelf in elkaar getimmerd plateautje in een boom die op de rots stond (erg hoog dus!), dook hij met een paar salto’s naar beneden in het glashelder water. Ook het de manier waarop hij uit het water langs de rotswand klom, is het vermelden waard. De klimwanden zoals die in Nederland gebruikt worden, zijn er niets bij.
Na dit schouwspel zijn we op weg gegaan naar het hotel, maar onderweg eerst nog even bij een lokaal restaurantje Miss Sonia een driedubbel kipsandwich gegeten. Daarna hebben we het hotel opgezocht, dat gemakkelijk te vinden was. Overigens langs deze weg ten noorden van Negril was het een aaneenschakeling van hotels.
Nadat we ingecheckt hadden en geïnstalleerd waren op onze kamer met uitzicht op de zee, zijn we tegen 16:00 uur naar de bar/restaurant gelopen waar we wat hebben gedronken (rum-punch). Een uurtje later werd ik door de serveerster geroepen omdat er telefoon voor mij was, het bleek de autoverhuurder te zijn met de mededeling dat ze het ontzettend druk hadden en pas de volgende dag om een uur of 10 de auto zouden komen halen. Wat ons betreft was dat geen probleem.
Voordat we een douche gingen nemen, zijn we nog een eindje over het strand langs de waterlijn gelopen en daarbij zagen we nog een paar bruidsparen die daar kennelijk op het strand bij een groot hotel waren getrouwd.
Daarna hebben we in hetzelfde restaurant een lokaal gerecht gebruikt, kip curry en kip gevuld met kaas en callaloo. Tijdens deze maaltijd ging het plotseling even hard regenen, gelukkig zaten wij onder een afdak. Helaas serveerden ze daar ’s avonds geen koffie.

Woensdag 22-04-2009
Vanochtend werd er rond half negen op de deur geklopt, een medewerker van het hotel kwam ons meedelen dat er iemand van Budget Car was om de auto op te halen. Dat was voor Jamaicaanse begrippen wel erg vroeg (anderhalf uur eerden dan was afgesproken). Nadat dat was afgehandeld zijn we gaan ontbijten.
Verder hebben we deze dag lui doorgebracht, in de schaduw op een strandstoel met een paar boeken en tijdschriften, af en toe een eindje lopen, wat eten en drinken, kijken naar de parasailors etc. etc.
Het diner hebben we deze keer bij een ander restaurant gebruikt, een lekkere stevige moot kingfish vergezeld van een rumcocktail. Voor de eerste keer deze vakantie hebben we een echt Jamaicaans dessert genomen, eentje met mango en eentje met kokos.

Donderdag 23-04-2009
Ook deze dag kenmerkte zich door algemene luiheid. De “activiteiten” die wij overdag hebben ontplooid, waren hetzelfde als gisteren. Eigenlijk niets dus.
’s Avonds zijn we gaan eten in een restaurantje waarbij onze stoelen en tafeltje nog geen meter van de zee stonden en de golven vlak naast ons af en toe hoog opspatten. Maar door de constructie van het betonnen plateau waar wij ons op bevonden, bleef het water daar waar het hoorde en bereikte ons niet. Het gerecht wat we hier gegeten hadden, was weer de red snapper maar nu als een filet. Smullen geblazen!
Op de terugweg naar ons hotel kwamen we langs een tent waar live muziek werd gespeeld. We zijn in eerste instantie even blijven staan kijken, maar we hebben al gauw een tafeltje met 2 stoelen opgezocht die men voor die speciale gelegenheid op het strand hadden gezet. De band bestond uit een groot aantal trommelaars aangevuld met een viertal zangeressen c.q. danseressen. Op de soms wild opzwepende muziek voerden deze dames Afrikaansachtige dansen uit, heel energiek. Ik ben snel even naar onze hotelkamer gegaan en heb mijn fototoestel gehaald om dit vast te leggen. Na deze band was er nog een optreden van een reggaezanger plus bandje, dat was ook heel aardig zodat we zijn blijven zitten tot het eind van de voorstelling. Dat was een onverwacht leuk slot van deze dag.

Vrijdag 24-04-2009
De laatste volle dag in Negril! Na het ontbijt hebben we de nodige zonnebrandcrème opgesmeerd en zijn in de ochtenduren een tijdje in de zon gaan liggen. Dat was best wel afzien, we dreven zo’n beetje weg in ons eigen zweet. Daarna maar weer in de schaduw, een beetje lezen, wat drinken en rond lunchtijd een eindje lopen. De lunch gebruikt bij een locaal tentje, Donaldson Inn, gerund door een vriendelijke dame genaamd June, heerlijke jerk-chicken en een mixdrankje van allerlei inheemse vruchten.
’s Middags weer lui op het strand voornamelijk in de schaduw doorgebracht. Tegen het eind van de middag kwam er bewolking opzetten en inderdaad er viel wat regen. Een paar kilometer naar het zuiden konden we zien dat het daar erg hard regende, maar ook dat dreef vrij snel voorbij. Boven de zee, mijlenver uit de kust, bleef wel heel lang een bui hangen, maar daar hadden we uiteraard geen last van.
Na de gebruikelijke douche aan het eind van de dag, zijn we gaan eten in een mooi houten restaurant waar we pasta hebben gegeten. Pasta is in onze ogen een Italiaans gerecht maar in Jamaica hebben ze toch wel een heel eigen manier van bereiden met de locale groenten en kruiden.
Hierna zijn we naar onze kamer gegaan om het een en ander voor te bereiden voor de terugtocht de volgende dag.

Zaterdag 25-04-2009 en zondag 26-04-2009
De dag van vertrek!
Om even na achten opgestaan, gedoucht en ontbeten. Na het ontbijt de tassen ingepakt en daarna hadden we nog een paar uur om aan het strand te zitten. We hadden geregeld dat we de kamer tot 13:00 uur konden gebruiken. Dus tussen 12:00 en 13:00 uur de laatste dingen bij elkaar gezocht, het zand van onze lichamen gespoeld en uitgecheckt. Daarna naar het restaurant gegaan voor de laatste lunch in Jamaica.
De afspraak was dat we om 14:30 uur opgehaald zouden worden door Holiday Services. Door wat problemen met het busje was hij 20 minuten later bij ons hotel. Gelukkig waren er geen files of andere problemen op de weg, dus we waren even na vieren bij het vliegveld. Daar hebben we de laatste Jamaicaanse dollars ingewisseld voor Engelse ponden want die dollars mogen niet uitgevoerd worden en in Londen moesten we toch ruim 5 uur op het vliegveld doorbrengen dus we konden wel wat Engels geld gebruiken.
Om 19:05 uur zou het vliegtuig, een grote Boeing 747, moeten vertrekken, maar de Jamaicaanse douane kwam op het idee om extra controles op de bagage uit te voeren waardoor we een uurtje later vertrokken. We zaten ondertussen wel al die tijd in het vliegtuig, maar het cabinepersoneel ging alvast met wat te drinken rond. Onderweg heeft de piloot waarschijnlijk wat extra gas gegeven, want we kwamen slechts een half uurtje te laat aan in Londen. Daar kon hij echter niet direct landen, we zaten al vrij dicht bij de grond toen hij een soort doorstart moest maken omdat de baan nog niet vrij was. Dat ging gepaard met nog al wat bewegingen die niet bij iedereen in goede aarde vielen. Het resultaat was dat er hier en daar wat kotszakjes gebruikt werden. Ook Henk voelde zich niet al te lekker, maar dat ging verder wel redelijk.
Zoals gezegd moesten we hier ruim 5 uur wachten, die tijd hebben we rustig doorgebracht met hier en daar een hapje eten, beetje lezen en toiletbezoek.
Het vliegtuig van British Airways dat ons naar Amsterdam bracht, vertrok wel op tijd en na drie kwartier waren we geland op Schiphol. Helaas wel op de meest afgelegen baan zodat we nog een kwartier moesten taxiën voordat we bij de slurf kwamen waar we konden uitstappen. Na het passeren van de douane zagen we daar de hoofden van Vera, Barry, Romy en Quinten. Erg leuk dat zij ons kwamen afhalen. Onze tassen kwamen zo’n beetje als eerste van de lopende band, dus we konden al heel snel naar de wachtenden toe lopen.
Besloten werd om gezamenlijk even wat te gaan drinken op een terras bij het vliegveld voordat we weer afscheid namen van Vera en Barry en de kids. Op het terras zagen we dat ons tassen ontzettend beschadigd waren. Tonny is daarmee teruggegaan om een klacht in te dienen, ze werd van de ene naar de andere balie gestuurd, maar bij de vierde werd alles goed afgehandeld. Na het invullen van de nodige papieren, werd haar toegezegd (en dat hebben we zwart op wit) dat we binnen 5 werkdagen nieuwe vergelijkbare tassen krijgen van British Airways. Nog even afwachten of dat allemaal goed uitkomt, maar als dat zo is, dan is het erg goed geregeld.
Na het drankje zijn we in de auto gestapt en naar Debby’s huis gebracht waar we Maud en Annika nog even gezien hebben voordat ze naar bed gingen en van Debby kregen we nog soep met een broodje. Daarna naar huis gegaan, uitgepakt en naar bed, lekker lang slapen na een periode van ruim 30 uur zonder een bed gezien te hebben.

Dat was een mooie afsluiting van een fantastische vakantie!!